Другое інтэрв'ю ў рамках праекта "Ведай нашых» я загарэлася правесці з чалавекам, які сваімі рукамі стварае творчасць. Для мяне не так важна было, што менавіта ён робіць: варыць мыла, шые цацкі ці пляце саломкай - крытэрам выбару інтэрв'юяванага стаў ўзровень самарэалізацыі чалавека ва ўласнай справе. І хай хтосьцi можа сказаць, што я вельмі люблю свой факультэт (хоць яно так і ёсць) і менавіта таму пішу толькі пра філолагаў, я цвёрда вырашыла, што не магу прайсці міма крэатыўнай і шматграннай Насці Дадонавай. Мастачка прыдумляе і малюе арты, за тры гады сабрала сваё войска падпісчыкаў у групе вк і вучыцца зарабляць на сваёй творчасці.
Пачнем з традыцыйнага: з якога моманту ты пачала маляваць?
- Колькі сябе памятаю, я ўвесь час малявала. Па кiпе паштовак дарыла маме і бабулі па святах. У трэцім класе я пайшла ў мастацкую школу - зразумела, што пара аформіць свае ўменні. Забегу наперад: была пахадзіла ў художку усяго тры тыдні. За гэты час усё, чым мы там займаліся, гэта малявалі пеўня: спачатку адпрацоўвалі сваё майстэрства на звычайных лістах, каб затым перанесці малюнак на палатно. Я не любіла пеўняў, у трэцім класе мяне цікавіла не гэта, - смяецца Насця. Падышла да настаўніка і спытала, ці магу я намаляваць пейзаж для мамы. Ня дазволілі. Да канца трэцяга тыдня я цалкам расчаравалася і ў пеўнях, і ў настаўніцы. Сышла з художкi, таму што пачула ад выкладчыцы, што маляванне - гэта не маё. І ўсё, да дзясятага класа не брала ў рукі аловак. А потым, як цяпер памятаю, збірала 30 жніўня канцылярыю, адкрыла новы, прыгожы сшытак і падумала: ну хіба тут можна матэматыку рабіць? Так атрымаліся першыя 48 артаў. Неўзабаве стала чуць нешта, накшталт «а ты нядрэнна малюеш». У той момант я зразумела, што магу лепш.
У шапцы тваёй групы да гэтага часу напісана «вучуся маляваць». Я правільна разумею, што ты яшчэ не можаш назваць сябе прафесіяналам?
Я баюся гэтых слоў. Ніколі не скажу: «Насть, паглядзі, якую я напісала карціну. Я скажу: «Насть, паглядзі, які я намалявала арт». І вось гэтыя «вучуся маляваць» напісала для тых, хто можа падумаць, што бачаць перад сабой чалавека, якi адбыўся як мастак. Не, я толькі ў пачатку свайго шляху. Напрыклад, зараз адна з мэтаў - навучыцца маляваць людзей анатамічна правільна.
Як артэр, які стварае прыдатны кантэнт з няскончаным трохтыднёвым курсам мастацкай школы, як лічыш: для мастака важна атрымаць спецыяльную адукацыю?
Раней чула, што самавучкам складана знайсці працу. Але зараз ілюстратары імкнуцца ва фрыланс: туды, дзе важныя не твае скарыначкі, а навык. Лічу, што мастацкае адукацыя - гэта прыемны бонус да тваіх уменняў і памкненняў.
Што з'яўляецца асноўнымі тэмамі тваіх артаў?
Калі казаць аб замовах, то на дадзены момант гэта партрэты, стыкеры, паштоўкі, малюнкі персанажаў, закладкі, т.е нейкая дызайнерская распрацоўка. Для сябе малюю усяго патроху як на графічным планшэце, так і на паперы: пейзажы, дзяўчынкі, монстры, планеты. Нейкія Мульцяшкі цяпер выходзяць, стылізаваныя партрэты, з натуры спрабую маляваць.
Давай пагаворым аб замовах. Гэта праўда, што нашы людзі неадэкватна рэагуюць на цэны рукатворчай прадукцыі?
Тут усё залежыць ад таго, як ты ставішся да чужой працы і творчасці ў цэлым. За мяжой такая прадукцыя цэніцца больш, таму што гэта стварае чалавек. А ў нас усё пастаўлена на канвеер і за аб'ектам творчасці не бачаць чалавека. Ну і што, што гэта нейкая Дадонава зрабіла? Адзін хлопец наогул неяк спытаў: «Бясплатна мне не прадасце?» 1, 5 рубля за паштоўку - гэта нармальна, нават танна. Таму што чалавек сам прыдумляе ідэю, разбіраецца ў вёрстцы. Так акупляецца друк, застаецца пару капеек на матэрыялы і перасылку.
Якія гарады ахоплівае?
Пару заказаў адпраўляла ў Расію, Украіну. У асноўным, працую па Беларусі. Чаму? Як-то ў Крым не дайшоў ліст, і я вырашыла больш не рызыкаваць. Па-першае, заплаціла за перасылку 5 рублёў, а заказ быў на рубель, ды і перад чалавекам сорамна.
Ёсць якой-небудзь пасыл, які ўкладваеш у свае малюнкі?
Большасць маіх работ з'явіліся толькі таму, што мне патрэбен быў рэлакс, г.зн. ў іх я ўкладваю ўсё, што ўва мне ёсць, неўсвядомлена. На дадзены момант з'явіліся канцэптуальныя працы. Напрыклад, серыя паштовак «ты лепш, чым думаеш», персанажы якіх нясуць пэўную ідэю. Я чалавек, які шмат адчувае: каханне, прыгажосць, жыццё ў цэлым. Проста дзякую сусвет, што магу маляваць і тым самым надаваць гэта пачуццё ў матэрыяльную форму. Яшчэ існуе цэлая калекцыя малюнкаў «ДЗЯКУЙ». Дарю іх тым, да каго адчуваю велізарную ўдзячнасць.
А што тычыцца зваротнай удзячнасці? Якія атрымліваеш водгукі?
У пачатку няправільна ставілася да сваёй творчасці: 48 малюнкаў намалявала і стала рассылаць ва ўсе мастацкія групы. І людзі пыталіся, ці не сорамна мне выкладваць такую нізкую па якасці працу. Тады мяне моцна затапілі. Але я не плюнула як у трэцім класе, а пачала працаваць так, каб атрымаць аднойчы каментар «вау, гэта так выдатна!». На дадзены момант статыстыку можна прывесці наступную: 90% - станоўчыя водгукі, 5% - адмоўныя, і тыя, што засталіся 5% - канструктыўная крытыка.
Паглядзела на лічбу падпісчыкаў у тваёй групе вк і была, у добрым сэнсе слова, шакаваная. Як «Dodoshka» сабраў амаль 3000 чалавек?
- За кожнай лічбай стаіць чалавек, і ён прыйшоў сьвядома. Падпіскі ніхто не накручваў. Людзі прыходзяць, калі бачаць твае працы ў іншых групах: пасадах, альбомах, каментарах, конкурсах. Мне два разы давалі Праметэя. Для тых, хто не ў курсе, гэта штучны інтэлект, які сам падбірае якасны кантэнт і прапануе яго шырокай аўдыторыі. Якасць вызначаецца арыгінальнасцю: створаная кімсьці музыка, вершы, арты. Думала, што гэтага ганаруюцца толькі знакамітыя.
Пачыналі з традыцыйнага - ім і скончым: пытанне аб натхненні. У чым яно заключаецца для цябе?
Натхненне - гэта калі ты радуешся жыццю. Таму, што калі ты не маеш гэтай любові ў сабе, ты не жывеш. Таму натхняе вельмі многае, але магу вылучыць тры асноўных крыніцы. У першую чаргу, гэта неба. Я часта гляджу на яго і плачу. Не ведаю, чым мы заслужылі гэтую прыгажосць. Па-другое, гэта людзі. Яны натхняюць тым, што могуць адчуваць. Смяяцца, плакаць, кахаць. А яшчэ, усе творчыя людзі пра гэта забываюць, але натхняе нас і здароўе. Сон, ежа, вітаміны. Калі ты здаровы, то можаш тэлефанаваць маме, глядзець на зоркі. У такія моманты ты шчаслівы.
Пасля завяршэння інтэрв'ю мы гаварылі з Насцяй аб яе планах напісаць і праілюстраваць казку, якую яна збіраецца падарыць маленькаму брату, аб метадах выхавання і вырошчвання талентаў, аб яшчэ адным яе творчым баку - выразе пачуццяў праз слова. І я б з радасцю падзялілася з вамі думкамі гэтай цудоўнай дзяўчыны, але гэта ўжо будзе зусім іншая, «немастацкая» гісторыя.
Анастасія Печанькова
